Eskiden kalemi elime alır sayfalarca yazardım ne olduğuna takılmadan. Aklımdan geçenleri kağıda dökmek ve sonra o coşku bitince dönüp bakmak önemliydi. Sessiz sedasız, anlamadan neler dökülmüştü kalemimden...
Bazen bir söz çıkardı etkileyici, bazen bir öykü sanki yaşanmışcasına, bazen bir şiir...
Şimdiyse bilmiyorum. Sadece boşlukta yazıyor gibiyim. Aralarda ne bir şiir, ne bir öykü, ne de denemeler var. Yazıyorum, boşlukta çağlamadan sessizce akıyorum. Dönüp baksam da birşeyler çıkaramıyorum. Bir şey var beni engelleyen. Aslında o bir şey de belli BEN!
