Bazen sadece karanlığı görür gözüm, HÜZÜNLENİRİM...
Ama bu hüzün besler beni büyürüm,
Dile gelir kalemim, döker içini sayfalara...
Başka biri olurum.
Bazen yıldızları görürüm, SADECE YILDIZLARI...
Uzak olmaları önemli değildir,
Onlar vardır.
Bu, mutluluk için bir sebeptir.
Ne güzel de ışıldardar,
Göz kırparlar kimi zaman,
Mutluluk budur, onları görebilmektir.
Umudum hep vardır, bir sonraki güne dair,
Kendimden umutluyumdur çünkü,
Hayatı sevmek umudun ta kendisidir,
Karanlığı ile, ışığı ile onu seversen şayet,
Umutsuzluk yoktur yeryüzünde,
Bilirsin ki ne olacaksa olsun,
Hüzünlensen de yazsan da sayfalara bu hüznü,
Ya da gülümsesen de yıldızın parıltısına, İçin çoşsa da
Hayat her hali ile yaşamaya değer,
Varoluş amacımızı unutmadan, karanlığı da ışıltıyı da görmek gerek...
Bu benim.
Sebep ise hayata bakış şeklim...
