Canım Babacığım; Yine yazıyorum, çünkü yazmadan bu çığlıklara dayanamıyorum. Sen bizi oralarada korurken, canla başla savaşırken, gözlerinin önündeki dehşeti burada hissediyoruz. Çünkü aynı dehşet buralarda da yaşanıyor.
Bu savaş neden baba? Neden bizim canımızı istiyorlar?
Dün yakınlardaki bir kasabaya bomba atıldı. Sanki yanı başıma düşmüşcesine korktum. Annem: "Çocukları öldürmeyecekler" diyor ama çocukların çığlıklarını duyuyorum baba...
Bomba sesleri saatler geçtikçe yaklaşıyor. Çığlıkların şiddeti de katlanarak artıyor. Artık evde duramaz oluyoruz da, durmaktan başka çaremiz olmadığını da biliyoruz. Belki de dakikalar sonra buralarda bombalanacak. KORKUYORUM... Korkum ölmekten değildir baba, korkum henüz yeni "BABA" diyebilen kardeşimin ölmesindendir.
Baba...
Söyle onlara bari çocukları öldürmesinler. Bilirim ki ölen çocuklar büyüyemezler, şeker de yiyemezler. Tamam şeker yemesinler ama ölmesinler de...
Canımın içi babama
Sevgilerle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder